5# Zgubiłam się przez tą jedną, krótką chwilę

Sen, sen i jeszcze raz sen. Najlepszy terapeuta. 

Dzisiejszy dzień, był dla mnie bardzo złym dniem. Miałam kryzys. Nie radzę sobie ze sobą, z życiem. Gdybym tylko znalazła odwagę, żeby z tym wszystkim skończyć. 

Rzadko przed obiadem udaje mi się objadać. Nadrabiam to jednak popołudniami. Już nie wiem co gorsze. 

Dawniej objadałam się z samego rana, żeby zapobiec wieczornym ucztą. Jednak to nie działało zbyt dobrze, więc przestałam. Cały dzień żyje strachem, że znowu najdzie mnie chęć na coś słodkiego,  batoniki, ciasteczka i inne słodkości są moimi zachętami do sięgnięcia po kolejny smakołyk. 

O dzwoniłam wszystkie studia kosmetyczne, ponieważ chcę zmienić coś w swoim wyglądzie, w swoim życiu i zrobić sobie kolczyk w wardze. Kiedy, jak nie teraz będę ulegała takim pokusom? 

Poszłam na spacer, jeździłam rowerem. 

Na obiad zrobiłam dietetyczną pizze. Miałam zajęcie na dobre dwie godzinny, gdyż zajęło mi to dużo czasu. W międzyczasie przyjechali dziadkowie, dla których czasu już zabrakło. 

Ok. godziny 17:00 poczułam chęć na coś słodkiego. Jak zwykle zaczęło się niewinnie. Wpadłam w szał jedzenia, objadania się i wymiotowania. Mama coś podejrzewa, ponieważ gdy zjem dużo jestem nerwowa, nie kontaktuje rzeczywistości i  myślę tylko o tym, żeby pozbyć się jedzenia.

Mama chciała na ten temat ze mną porozmawiać, ale dla mnie jest to zbyt  upokarzające. Nie chce z nią o tym rozmawiać, ponieważ bulimia jest moją słabości z którą sama muszę sobie jakoś poradzić. Zdrowi ludzie tego nie zrozumieją.

 Poznaję historię kobiet, które mają podobne problemy. Korzystam z ich rad. To pomaga... 

Wieczorem wzięłam się za intensywne ćwiczenia. Trwało to godzinę, ale dało dużo spokoju. 

Potem telewizja, telewizja, telewizja,..

Internet, internet, internet... 

Jest mi smutno.